ANNE OLUNCA ANNEMİ ANLAMAK...

Anne olunca anlarsın...

Şimdilerde en çok tekrar ettiğim, aklımın her köşesinde, bana hep annemi hatırlatan bir söz. Anneleri anlamak kolay değil onlar gibi düşünmeden, öyle düşünmelerine sebeb olan olayları yaşamadan...

Annemi düşünürüm neredeyse hergün, babamı da, herkesi düşünürüm aslında ama annemi bir ayrı...günün herhangi bir saati şöyle bir geçiverir aklımdan bazen, bazen de uzun uzun...

Kendi çocukluğumu düşündükçe yine aklımda hep annem, babamın yeri de ayrı, ikisini ayıramam onları çok seviyorum, iyi ki onların kızı olarak dünyaya gelmişim...

Kendinizi hiç anneniz  gibi gördüğünüz oldu mu hiç...

Kendimi annem gibi görüyorum bazen. Ağzımdan çıkan bazı kelimelerin kulağımda bıraktığı ses aynı annem, bazı hareketlerden sonra aynı annem gibi yaptım diyorum. Sanırım bu benzerlikler  zamanla da artacak.

Anne olmak zor, hem fiziksel hem de duygusal . Sürekli çocuklarını düşünmek, onların iyi olması için dualar etmek, kendini bile hiçe saymak çocuklar için, karşılıksız sevmek ölümüne. Bunlar anne olunca oluşan duygular, sonradan ekleniyor sanki insana. Daha kucağımıza aldığımız ilk saniyeden itibaren endişelenmek, merak etmek.

Eskileri düşünürüm de daha bir zormuş sanki anne olmak; sabırla haber beklemek,  yollarını gözlemek, daha bir meşakkat istiyormuş annelik o zamanlar. Güç isterdi herşey; kışın soba yakmak, çamaşırı elde yıkamak, telefonsuz günlerde çocuklarından merakla haber beklemek, ya da yollarını gözlemek ne zaman gelir diye. Yoktu ki o zamanlar şimdiki gibi muhteşem cep telefonları, öyle hemen mesajlarla sorulsun, neredesin,  ne yapıyorsun...O zamanların annelerini daha bir takdir ediyorum, bize göre daha zormuş hayat.

Annelik bu dönemde kolay mı sanki, gene zor, her dönemin kendine göre zorlukları var tabii.

Çocuklarımız için endişeleniyoruz, acaba iyi yetiştirebiliyormuyum, mutlular mı, benden ne bekliyorlar, nasıl davranmalı, bir dertleri mi var, onlara uyum sağlayabiliyormuyum, sorunlarına yardımcı olabiliyormuyum, nerede yanlış yapıyorum...bu sorular hiç bitmiyor. Onların hareketlerini izliyoruz, gözlerinin içine bakıyoruz. Bu ve buna benzer endişeleri bütün anneler yaşıyor aslında, belki bazıları daha fazla bazıları daha az, ama herkesin çocukları için bir endişesi var.  Ne ilginçtir ki kendi annemiz dahil olmak üzere kendimiz anne olmadan anlayamıyoruz bu durumu.

Oysa artık anlıyorum neden balkonlarda beklendiğimi, neden paltomun önünü düğmelemem gerektiğini, telefonda sesinin neden titrediğini, konuşurken bazen gözlerini neden kaçırdığını, sebebini anlayamadığım kızgınlıklarını, hayır dediği şeylere neden sorusunu sormamam gerektiğini...çünkü o bir anne ve annelerin mutlaka bildiği ve hissettiği bir şeyler vardır, artık anlıyorum ve sana hak veriyorum anne...

Elleriniz dert görmesin SEVGİLİ ANNELER,

ANNELER GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN...